*طلبــــه حقوقــدان*

​«فاطمه، فاطمه است» این گویاترین عبارتی است که می توان برای توصیف ویژگی های شخصیتی حضرت زهرا (س) به کار برد. چرا که فاطمه بودن یک خاصیت منحصر به فرد است. اما وقتی این خاصیت شناسانده شود، روح تمام زنان و مادران، رنگی دیگر می گیرد. 

زیارت حضرت فاطمه زهرا (س)  

هر نویسنده ‏ای که در زمینه معارف فاطمی قلم به ‏دست گرفته است با توجّه به توان و علاقه‏ای که داشته به موضوع خاصّی از ویژگی‏ها و ابعاد شخصیت این الگوی کامل الهی پرداخته است. 
از شخصیت فاطمه سخن گفتن بسیار دشوار است ، فاطمه یک زن بود، آنچنان که اسلام می‌خواهد. 
وی در همه ابعاد گوناگون “زن بودن” نمونه شده است.  
مظهر یک “دختر"، در برابر پدرش.  
مظهر یک “همسر"، در برابر شوهرش.  
مظهر یک “مادر” ، در برابر فرزندانش 
 مظهر یک “زن مسئول"، در برابر زمانش و سرنوشت جامعه‌اش.  

فاطمه کوثر است همان گونه که در قرآن از او به این نام ذکر شده است. «کوثر» به معنای خیر کثیر و فراوان است و اگر بخواهیم از زندگانی سراسر نور او برای امروز خود توشه ای بگیریم میخواهیم به نقش قرآن در زندگی او توجه کنیم.   
اول تلاوت قرآن و انس با قرآن؛  
صدیقه طاهره(س) فرمودند: 
سه چیز از دنیای شما محبوب من است: اوّل تلاوت قرآن، دوم نگاه کردن به چهره‌ی رسول‌الله و سوم انفاق در راه خدا.[1] 
حضرت زهرا (س) با قرآن انسی همیشگی داشتند و آیاتش در همه حالات ورد زبانشان بود. 
سلمان یار و یاور رسول خدا (ص) و علی (ع)می‌گوید: روزی داخل خانه‌ی زهرا (س) شدم دیدم در همان حالی که مشغول کار خود بود و جوها را آسیاب می‌کرد، قرآن می‌خواند. 

دوم انس با قرآن تاثیرش در کلام حضرت زهرا (س) نمایان گردیده بود.  
ایشان در خطبه‌ی غرّا و بی‌نظیرش در دفاع از ولایت در مسجد مدینه 60 آیه به صورت نقل و تلمیح در نهایت دقت و زیبایی استفاده کرده است. 

سوم تأثیر آیات قرآن در رفتار و زندگی آن حضرت است.  
تأثیر آیات قرآن در فاطمه (س) است که در همه حال انفاق می‌کند. از نابینا خودش را می‌پوشاند و به هنگام دعا برای همسایگان پیش از خود دعا می کند. 

چهارم شهادت با قرآن و حشر با قرآن است.  
در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است: «فاطمه(س) در حال احتضار، به على(ع) چنین وصیّت کرد: بعد از مرگم؛ تو مرا غسل ده و تجهیز کن و بر من نماز بگزار و مرا در قبرم بگذار و خاک روى قبرم بریز و قبرم را تسویه کن و آن‌گاه در کنار سرم، مقابل صورتم بنشین و بسیار قرآن تلاوت کن؛[2] 

روح آزرده او پس از تحمل نود و پنج روز فراق پدر به سوی حق شتافت و پلک هایش را فروبست و چشم هایش را به سوی محبوبش که در انتظار او بود گشود و اینگونه علی تنها ماند با اندوه فراق او و غربت در مدینه و بچه هایی که در داغ مادر بی قراری می کردند. 
حسن مطلع این گفتار امید عنایات مادرانه اش  برای همه دوستداران و  محبین و شما ارادتمندان به ساحت مقدس ایشان است تا قرآنی شویم و قرآنی بمانیم.